De Buteyko-methode: immunocorrectief effect (eliminatie van immunodeficiëntie) door longventilatie te verminderen.

K.P. Buteyko, A.N. Zadirakin, E.V. Rusanova, N.N. Klemparskaya, A.E. Novozhilov

Het belang van het normaliseren van de ademhalingshomeostase bij de behandeling van ziekten die verband houden met de ontwikkeling van tijdelijke immunodeficiëntie.

Het normaliseren van ademhalingshomeostase en gasconstanten door middel van de methode die door Dr. K.P. Buteyko, Ph.D is aangeboden, geeft een snel therapeutisch effect bij veel ziekten die gepaard gaan met de ontwikkeling van tijdelijke immunodeficiëntie.

De door K.P. Buteyko voorgestelde medicijnvrije behandelmethode, gebaseerd op het normaliseren van uitwendige ademhaling, is bekend onder de naam de Buteyko-methode. Er zijn echter op zeer beperkte schaal laboratoriumonderzoeken uitgevoerd naar de immuunreacties van het lichaam. Het is bekend dat schade aan cellen en weefsels van het lichaam van welke oorsprong dan ook, het fenomeen auto-immuniteit veroorzaakt met de producten van hun verval, die de functies van het immuunsysteem veranderen en vaak de ontwikkeling van immunodeficiëntie veroorzaken. Deze studie toont aan dat het normaliseren van de ademhalingshomeostase, dankzij de bekende fysiologische wetten immunodeficiëntie elimineert, de immuunrespons kan normaliseren en het optreden van auto-immuniteit kan voorkomen.

Bij het onderzoeken van 31 patiënten met verschillende luchtwegaandoeningen bleek dat al op de derde dag van de poliklinische behandeling volgens de Buteyko-methode een significante verbetering van de klinische toestand van patiënten optrad en de toestand van autosensibilisatie afgeremd werd samen met het herstel van verminderde antimicrobiële immuniteit. Preventie en behandeling van immunodeficiëntie is een belangrijke taak van de immunologie en medische geneeskunde. Met de ontwikkeling van verschillende complicaties van infectueuze aard bij patiënten met immunodeficiëntie, is het gebruik van antimicrobiële therapie vaak niet effectief.

De nadelen van antimicrobiële therapie omvatten complicaties zoals medicijnziekte, ingewikkelde gebruikspatronen en hoge economische kosten. Bovendien is microbiële autoflora er snel resistent voor. Daarom krijgen de methoden prioriteit om immunodeficiëntie te stoppen zonder conventionele medicijnen voor te schrijven. Het snelle therapeutische effect van de Buteyko-methode (1, 2, 3) bij verschillende ziekten suggereert dat deze methode de antimicrobiële resistentie van het lichaam stimuleert en een belangrijke rol speelt in de normalisatie van de immunologische status.

Om deze veronderstelling te bevestigen, werd een studie uitgevoerd in de Buteyko Kliniek in Moskou onder begeleiding en met een directe deelname van de auteur van de methode. Het merendeel van de patiënten wendt zich tot dit medisch centrum omdat de gebruikelijke methoden voor de behandeling van hun ziekten geen positief effect hebben. Alle patiënten hebben gegevens van een medisch onderzoek en klinische laboratoriumtests, die in hun individuele onderzoeks-dossier staan. In totaal waren er in de experimentele groep 31 patiënten, waaronder 7 mannen en 24 vrouwen. De leeftijd was: 4 kinderen van 5 -11 jaar, 19 volwassenen onder de 50 jaar, 8 volwassenen ouder dan 50 jaar. Het merendeel van de patiënten leed aan bronchiale astma of aan een astmatische component. Het eerste onderzoek werd uitgevoerd voor aanvang van de behandeling, het tweede onderzoek op de derde dag van de ademtraining volgens de Buteyko-methode. Alle proefpersonen werden verdeeld in 3 groepen, afhankelijk van het tijdstip van aanvang van de behandeling volgens de Buteyko-methode. Al op de derde dag kwam het gunstige effect van de Buteyko-methode tot uiting. Zo nam het aantal dagelijkse benauwdheidsaanvallen met 4 à 5 keer af, verdween hoest, herstelde de ademhaling door de neus, verminderden de klachten van algemene zwakte, hoofdpijn en slapeloosheid, en nam het aantal allergische reacties en catarrale verschijnselen af. Patiënten stopten zelf met het innemen van medicijnen en het gebruik van inhalatoren. In dit medisch centrum worden patiënten die een Buteyko-ademtraining hebben geleerd een jaar lang gevolgd door medisch personeel. Voor een objectieve beoordeling van veranderingen in de immunologische reactiviteit van de onderzochte personen tijdens behandeling volgens de Buteyko-methode, werden twee methodologische technieken gebruikt:

1. Bepaling (in %) van het niveau van autohemolysin plaque-vormende cellen (AHPFC) in het perifere bloed.
2. Bepaling van het aantal autoflora-microben van de huid (4, 5).Beide methoden zijn op grote schaal getest in wetenschappelijke laboratoria en praktische medische instellingen en de indicatoren van hun normaal niveau (norm) zijn bekend. Daarom laten ze:- de ernst van de ziekte beoordelen;- de effectiviteit van de therapie controleren;- de prognose van de ziekte bepalen. Omdat de gunstige veranderingen in deze indicatoren van objectieve controle vooruitlopen op het optreden van een zichtbare verbetering van de toestand van patiënten. 1. De invloed van de Buteyko-methode op het niveau van AHPFC Fig. 1 toont een microfoto van een auto-antilichaam-synthetiserende cel die autohemolysinen produceert. De centrale cel is omgeven door een transparante zone (“plaque”) van hemolyse, waarvan de waarde afhangt van de intensiteit van het auto-immunisatieproces. Het normale aantal van dergelijke cellen bij mensen en zoogdieren is ongeveer 3% (bij kinderen in de eerste levensweken kan dit lager zijn). Bij het verschijnen van cellulaire afvalproducten in het lichaam (onder invloed van straling, infectie, vaccinatie, mechanisch trauma, brandwonden, bevriezing, enz.), neemt het aantal van dergelijke cellen snel toe, wat gepaard gaat met een gelijktijdige toename van het niveau van normale auto-antilichamen, evenals hun aviditeit en orgaanspecificiteit. Dit kan leiden tot de ontwikkeling van immunopathologische processen in het lichaam. Auto-antilichamen krijgen cytotoxische eigenschappen, die zich in vivo manifesteren en gemakkelijk in vitro worden gedetecteerd (6, 7, 8). Er werd vastgesteld dat klinische verbetering in de toestand van patiënten correleert met een afname van het niveau van auto-antilichaamcellen in het bloed. Wij vonden bevestiging voor dit feit door een sterke (tienvoudige) afname van hun aantal op de derde dag van de behandeling volgens de Buteyko-methode (tab. 2). Deze afname was het meest opvallend in de eerste twee groepen. Dit kan geassocieerd worden met verschillende onderzoekseizoenen: groepen 1 en 2 werden gevormd in het koude seizoen, groep 3 werd gevormd in het hete seizoen, toen de luchttemperatuur 30 à 32 ° C bereikte, en de bevolking van de stad een toename van hart- en vaatziekten vertoonde, die de immunologische status van de proefpersonen zouden kunnen beïnvloeden. Dit zijn voorlopige gegevens over het significante effect van de ademhalingstraining volgens de Buteyko-methode op auto-immunisatieprocessen. Zij vereisen verdere speciale onderzoeken naar een mogelijke interpretatie van de mechanismen van dit fenomeen.      2. Het effect van de Buteyko-methode op antimicrobiële resistentie Het bewijs van een succesvolle behandeling van immunodeficiëntie is een afname van het aantal microben van de autoflora van het lichaam, waarvan vertegenwoordigers vaak de oorzaak zijn van vele infectieuze complicaties bij deze aandoening. De synchronisatie van veranderingen in het microbiële landschap op verschillende plaatsen van het menselijk lichaam (5) maakt het mogelijk om, in plaats van de gebruikelijke ingewikkelde studies, de eenvoudige methode te gebruiken om kolonies te tellen bij opdrukpreparaten op glazen bedekt met een laag van het Korostelev-middel (fig. 2). De methode verwondt de patiënt niet, is eenvoudig uit te voeren, geschikt voor dynamische waarnemingen en is daarom in veel laboratoria toegepast. In het gebied van de huid boven de pathologische plaats kan het aantal autoflora-microben sterk worden verhoogd. Dit was voor het eerst gemeld door oncologen (9) en vervolgens werd dit fenomeen bevestigd door andere auteurs (10). Wij hebben autoflora van de rechteronderarm bestudeerd, omdat aan de linkerkant de huidflora bij hartaandoeningen toeneemt. De indicatoren van deze methode hebben duidelijke grenzen van de norm: niet meer dan 20 kolonies op een afdruk van 12 cm2. Tab.3 geeft gegevens over de dynamiek van veranderingen in het aantal huid-autoflora vóór en tijdens behandeling met de Buteyko-methode. Significante verschillen werden verkregen in het aantal kolonies bij de onderzochte personen, wat een significante vermindering van microbiële besmetting van de huid aantoonde al in de vroege stadia van behandeling. Het gemiddelde aantal microben bij mensen met een normale indicator (in termen van het aantal huid-autoflora en het aantal kolonies per plaat) was 5 keer lager dan bij anderen. Door dergelijke studies op te schalen, wordt het mogelijk: – een meer gedetailleerd panorama van de toestand van huid-autoflora bij verschillende groepen patiënten te verkrijgen;- verborgen brandpunten van pathologische processen op te sporen;- correcte behandeling tijdig vast te stellen.

Discussie In de afgelopen jaren is aangetoond dat de Buteyko-methode een positief therapeutisch effect heeft vanwege de normalisatie van de ademhalingshomeostase. De Buteyko-methode is dankzij brede publicaties zowel bij specialisten, als bij de bevolking bekend.De Buteyko-methode is eenvoudig, kostenbesparend en gebaseerd op het oorspronkelijke principe van het reguleren van de natuurlijke afweer van het lichaam. De Buteyko-methode heeft geen absolute contra-indicaties, aangezien normalisatie van elke functie van het lichaam geen contra-indicaties kan hebben. Alleen gevallen die medische noodhulp vereisen, kunnen als een relatieve contra-indicatie worden beschouwd. De auteur van de methode richt zich op de noodzaak om de normale waarden van de partiële druk van koolstofdioxide in de alveolaire lucht (pCO2A) te handhaven. De rol van CO2 wordt benadrukt als de belangrijkste regulator van levensprocessen, o.a. het losmaken van zuurstof uit hemoglobine waardoor de zuurstofvoorziening naar weefsels verbetert. Tevens is CO2 de belangrijkste regulator van glucose-oxidatie en excitatie van het ademhalingscentrum. De daling van pCO2A onder de norm als gevolg van chronische alveolaire hyperventilatie (1, 16), vertoont klinisch een aantal negatieve gevolgen (1):  – De theorie van de functie-systemen van het lichaam, opgesteld door academici in de geneeskunde P. Anokhin en K. Sudakov suggereert dat de alveolaire hypocapnie als gevolg van chronische hyperventilatie ​​aan de ontwikkeling van compenserende mechanismen van de ademhalingshomeostase bijdraagt. De breed verspreide ziekten die gebaseerd zijn op omkeerbare luchtwegobstructie, van chronische rhinitis (verstopte neus) tot de ontwikkeling van omkeerbare bronchusobstructie en bronchiale astma zijn de klinische manifestatie daarvan. De beschouwing van deze ziekten als onafhankelijke nosologische eenheden waarvan de oorzaak en ontwikkeling niet gepaard gaan met bovenmatige uitwendige ademhaling, vindt geen effectieve manieren om deze ziekten te voorkomen en te genezen. – Alveolaire en arteriële hypocapnie, als gevolg van chronische longhyperventilatie, leidt tot een verandering in de pH van het bloed en tot een verandering in de dissociatie van oxyhemoglobine (het Bohr-effect) en dit is de hoofdoorzaak van cellulaire, weefsel- of metabole hypoxie; – Cellulaire, metabole hypoxie veroorzaakt een toename van longhyperventilatie, waardoor hypoxie toeneemt en een soort vicieuze cirkel ontstaat. De vicieuze cirkel van chronische longhyperventilatie is te wijten aan vele factoren (1), waaronder weefselacidose die tijdens ontstekingsprocessen ontstaat (11) en die uiteindelijk in een onafhankelijke schadelijke factor verandert die een nadelig effect op het lichaam kan hebben.

De belangrijkste indicator van een pathologische toename van de totale longventilatie in verhouding tot de metabolismebehoeften is een verlaging van de partiële druk van koolstofdioxide (CO2) in de alveolaire lucht met de daaropvolgende ontwikkeling van een permanent tekort van CO2. Om alveolaire CO2 te meten, stelde K.P. Buteyko een eenvoudige wijze voor: de duur van een willekeurige ademhalingsstop na uitademing (vrijwillige apneu) komt overeen met een specifiek CO2-gehalte in de longen, wat eenvoudig te bepalen is met een speciale tabel. Het meten van de duur van apneu na uitademing wordt genoemd het meten van de controle of maximale pauze. K.P. Buteyko bepaalde het bereik van deze indicator: bij een gezond persoon is de maximale pauze 60 seconden, bij een patiënt neemt deze af tot 10 seconden en lager (2, 15). Een toename van deze pauze tijdens het trainen volgens de Buteyko-methode weerspiegelt het effect van de behandeling en de normalisatie van de ademhalingshomeostase.De toepassing van de Buteyko-methode is al populair geworden dankzij het snelle positieve klinische effect, wat tot uiting komt in een aanzienlijke verbetering van de toestand van de patiënt (1,12). Tot nu toe is er onvoldoende aandacht besteed aan het bestuderen van de staat van immunologische reactiviteit bij individuen die behandeld worden met de Buteyko-methode, hoewel het volkomen duidelijk is dat het immuunsysteem ook actief betrokken is bij deze processen. Zelfs I.I. Mechnikov ontdekte het vermogen van het lichaam om immuunreacties te ontwikkelen (om autocytotoxines te produceren), niet alleen tegen infectieuze agentia, maar ook tegen de afbraakproducten van cellen en weefsels, die later bekend werden als de auto-immuunreactie. Deze processen spelen gedurende het hele leven van een persoon een belangrijke fysiologische rol, maar ze kunnen ook veranderen in een pathologische factor met een verhoogde intensiteit van cel-bederf en de vorming van een groot aantal auto-antilichamen die zijn gericht tegen de cellen van het lichaam zelf. Studies uitgevoerd in het midden van de 90-er jaren in de Buteyko Kliniek in Moskou toonden overtuigend aan dat normalisatie van de respiratoire homeostase volgens de door K.P. Buteyko voorgestelde methode het mogelijk maakt om de immuunrespons van het lichaam in korte tijd te normaliseren. Ernstige auto-immuunreacties worden vaak waargenomen in tijdelijke immunodeficiëntietoestanden. Ze zijn de oorzaak van de onderdrukking van specifieke immuun-afweerreacties, wat leidt tot de ontwikkeling van verschillende infectieuze complicaties (13, 14). Deze studie kan worden beschouwd als het begin van het bestuderen van de mogelijkheid om de immunologische reactiviteit van het lichaam te reguleren met behulp met nieuwe methoden, met name de Buteyko-methode. Dit heeft niet alleen praktische, maar ook theoretische waarde door studie naar de essentie van de antimicrobiële verdediging en zelfreguleringsprocessen van het lichaam.

Literatuur

1. Сборник работ “Метод Бутейко. Опыт внедрения в медицинскую практику.”, издат. “Патриот”, Москва, 1990г.
2. Buteyko K.P. patent №1067640, patent №1593627.
3. Australian Doctor, 7 April 1995. “Doctors gasp at Buteyko success.”
4. Klemparskaya N.N. (1973). Immunology, 25, 11 – 15.
5. Klemparskaya N.N. and Shal`nova G.A. (1966) “Autoflora as an indicator of the organism`s radiation lesion”. Meditsina, Moscow.
6. Klemparskaya N.N., L`vitsina G.M. and Shal`nova G.A. (1968) “Allergy and radiation”, Meditsina, Moscow.
7. Klemparskaya N.N. (1972). “Autoantibodies of irradiated organism”. Atomizdat, Moscow.
8. Klemparskaya N.N. (1980). Jorn. Hygiene Epidemiol. Microbiol. and Immunology. 24., 3 – 6.
9. Saliev V.P. and Kivistic M.K. (1972). Autoflora of healthy and ill organism. Materials of scientific conference, 90 – 91. Tallinn.
10. Busha V.A., Kon`kov A.J. (1972). Autoflora of healthy and ill organism. Materials of scientific conference, 97 – 100. Tallinn.
11. Davidovskyi I.V. (1961). General human pathology. Medguiz, Moscow.
12. Задиракин А.Н. Международный форум информатизации, 1992, секция клинической физиологии, стр. 16 – 17.
13. Rusakova E.V. (1982). Jorn. Hygiene Epidemiol. Microbiol. and Immunology. 26., 203 – 211.
14. Rusakova E.V., Moshiashvili I. Jorn. Microbiol. and Immunology. 26., 113 – 116.
15. Novozhilov A.E. Международный форум информатизации, 1994, секция клинической физиологии, стр. 16 – 20.
16. Novozhilov A.E. Международный форум информатизации, 1993, секция клинической физиологии, стр. 5 – 9.
17. Журнал “Изобретатель и рационализатор”, 1961, 6.
18. Журнал “Изобретатель и рационализатор”, 1962, 5.

Fig.1. hemolysin plaque

Fig.2. De platen zijn prints van de huid van patiënten.